De Chanoeka-oorlog die een eind maakte aan
Hamas. Zo zou de Israëlische operatie Cast Lead de geschiedenis in moeten gaan. Maar de situatie in het Midden-Oosten nodigt niet uit tot hoopvolle scenario's.
Het conflict dat nu de tweede week in gaat maakt duidelijk hoe sterk Hamas' positie is. Die islamitische beweging bepaalt de regels van het spel.
Door de bloeddorst van Hamas - uit op de vernietiging van Israël en het uitroeien van Joden - is het Palestijns-Israëlische conflict geëscaleerd in oorlog.
Lijken op televisie werken altijd in het voordeel van de partij die als agressor Israël aanwijst. Zo werkte het in 2006 in Libanon en zo werkt het nu. Ineens verdwijnt de schuldvraag en is er eensgezindheid over de dader: dat is de eigenaar van de wapens die de meeste doden veroorzaakten.
De wereld reageert emotioneel op de gruwelbeelden. Men huilt mee met elke moeder, begrijpt de woede van elke vader. Wie echter verder kijkt dan deze maar al te menselijke reactie erkent ook de perversiteit van dit tafereel. Dit is precies het schouwspel dat Hamas van pas komt om de haat jegens Israël warm te houden. Hamas op z'n best: martelaarschap als motor, eigen bloed als decor.
Het getoonde verdriet is bar selectief.
Hamas weet tenslotte ook goed munt te slaan uit beelden van nabestaanden van zelfmoordterroristen: dan lopen de ouders over van trots op hun geëxplodeerde spruit. In dezelfde traditie knopen Hamasleiders de bomgordels om zwangere buiken en kerven joelende moeders met slachtmessen in de schedels van hun als jihadist verklede peuter tot het bloed voor de camera vloeit.
De tranen van Hamas zijn krokodillentranen. Vallen de doden door toedoen van 'de Joodse vijand', dan is sprake van 'misdaad tegen de menselijkheid'. Vallen Palestijnen echter terwijl ze Joden doden, dan barst het feest los. Dan staat de volgende generatie klaar voor de slachting, want Hamas spoort vrouwen aan om kanonnenvoer te baren. Dat een gezin in Gaza tien kinderen krijgt en die verliest, is ook een oorlogsmanoeuvre van Hamas.
Dát is de ware tragiek van het Palestijnse volk: leiders die geen onderscheid maken tussen mens en bom, leven en dood, kind en soldaat, moskee en wapendepot, vriend en vijand. Leiders die voor terrorisme kiezen, voor het boycotten van vredesakkoorden en het uitroepen van de intifada juist op momenten van hoopvolle detente.
Door de geschiedenis heen hebben Palestijnse leiders alle kansen laten schieten land in ruil voor vrede te krijgen en een staat te stichten met alle goodwill en geld van de wereld aan hun kant. Zo hadden ze Israël tot goed buurmanschap kunnen verleiden. Altijd verkeerde keuzes gemaakt, met
het eigen volk als slachtoffer.
De laatste jaren drijft Hamas het conflict op de spits met voortdurende rakettenregens. Oog in oog met deze vijand is Israël een toonbeeld van beheersing geweest.
Het militaire offensief van nu is het antwoord waar Harnas om gesmeekt heeft, door als eerste te vuren én (toen een tegenaanval uitbleef) te spotten met het 'laffe' Israël.
De regering Olmert heeft zich lang niet laten provoceren, maar na deze geweldsgolf was er geen andere optie.
Israël sloeg niet buitenproportioneel toe.
Het bombardeerde Hamas-doelen, terwijl alle raketten van Hamas juist op burgers gericht zijn.
Het turven van lijken in het nieuws is macaber en zinloos. Alsof degene met het grootste aantal slachtoffers het morele gelijk verdient. In een oorlog houdt geen partij schone handen; in dát licht moeten de altijd te betreuren burgerslachtoffers worden bezien.
Geen enkel ander land ter wereld zou jarenlange beschietingen onbeantwoord laten, al breken de extreme Israël-bashers in opinieland hun tongen om ons wijs te maken dat juist de zionistische staat het poeslieve Midden-Oosten belaagt.
Israël weet allang dat zijn recht op verdediging weliswaar erkend wordt, maar dat als puntje bij paaltje komt de VN graag ziet dat het land niet meer dan een tuinslang richt op Hamas. Bij deze impasse spint Hamas garen. Israël bedreigen, brengt ze winst. Doet Israël niks, dan wint Hamas de strijd. Slaat Israël wél toe, dan oogst Hamas als underdog het mededogen en de genade van de naïeve wereld. Bij vrede is Hamas allerminst gebaat.
In dezelfde week van het Gaza-offensief slachtte het Verzetsleger van de Heer in Oeganda ruim vierhonderd burgers af. De Veiligheidsraad van de VN steunt de klopjacht die de legers van Oeganda, Zuid-Soedan en Congo op die moordenaarsbende zijn begonnen. Het zou van inzicht getuigen als dezelfde Veiligheidsraad de noodzaak van Israëls militair offensief tegen Harnas zou inzien.
Nausicaa Marbe VK 2-1-2009
zie ook:
Double standards?
(UN resolutions) The Economist October
12th 2002
(top)